«Тексіз!» десең талайлар теріс аунар.
Тентіреп кетер сосын кері саудаң.
Қызыметке құмарлар арасында,
Алаяқтар көп анық дені саудан.

Тегін айтып біреулер мазаны алды.
(Бұзады ғой биліктің өзі адамды…)
Мансапқордан мансапқор туылғаны,
Тәуір деген сөз бе екен тазақанды?..

Сөз қор қылғым келмейді кісі емеске.
Кісімсіну – наданның ісі емес пе?
Тектілік жайлы айтылса, ә дегенде,
Сырттан итім баяғы түседі еске.

Дейтін: «Оның әкесі қасқыр алған!»
(Өзі де талай итті астына алған…)
Кереуеттің басына жайған етке,
Жоламайтын кезде де аш, бұралған…

Жылы менен жұмсағын жұрттан ұрлар,
Аз емес пейіл-құнын құртқан ұлдар.
Қазаннан қақпақ қанша кеткенімен,
Ұят кетіп көрмепті Сырттанымнан.

Болмаған соң бай иті қымбат баулы,
Естімеген есті еді кіл мақтауды.
Алдында өзінен зор төбеттердің,
Білмейтұғын жағынып, бұлғақтауды.

Бір күні үшін кететін бәрін қиып,
Жұқсыздарға қараймын жаным күйіп.
Ата-анасын тілдеткен пысықай көп,
Пайдасынан қоя алмай арын биік.

Сығалатпай сығатын сыртқа битін,
Жақсылар көп болса да жұрт танитын,
Айып етпе, ағайын, текті айтқанда,
Есіме ылғи түседі Сырттан итім.

Серік Қалиев