Жұрт ішінде жабықсаң – жан жұбанар,
Ән-жыр аман болса да, қалжың аман,
«Елім!» деген ерлердің әр заманда-ақ,
Қарс айырылып жүрегі, қан жылаған.
Ең маңызды нәрсені жеткізе алмай,
Басы қатқан, болдырған, қалжыраған.
Бұқар өткен халқының қамын жеген,
Абайда да болмапты дамыл деген.
Қайтіп қана қауіпсіз сезінесің,
Шайтан жүрсе айналып қаныңменен.
Бәрі де рас – бір жансың, бір денесің,
Жарқылдайсың, жайнайсың, гүлденесің.
Қайтіп бақыт таппақсың,
Көп ойыңның
Ібілістен екенін білмегесін?
Білмеген соң, сен одан сақтанбайсың.
Мақпалдайсың,
Кіршіксіз ақ қардайсың…
Ойлаған соң солай деп,
Алла алдында
Пенделік парызыңды атқармайсың.
Елін сүйген үмітін өшірмейді,
Жолын оның кессе де кесір мейлі.
Залым шайтан, сұм шайтан, аяр шайтан,
Аямайды ешкімді, кешірмейді.
Иманыңмен қас қақпай арбаса кеп,
«Имамыңның айтқаны далбаса» деп.
Барын салып азғырар лағнетулла,
«Бірде-бір жан жәннатқа бармаса» деп.
Қай кезде де ғалым аз, надандар көп,
Шайтанға жақтас болған адамдар көп.
Бақытты боп басқаға көрінгенмен,
Талайы тура жолды таба алған жоқ.
Ерік берсең ку нәпсі не тілемес?
Сенім керек сөгілмес, сетінемес.
Қой үстіне бозторғай салған ұя,
Шын бақыттың ол дағы кепілі емес.
Сәжде жасап, көзінен жасты ақтарған,
Жібітеді жүрегін тас боп қалған.
Екі-ақ түрлі адам бар –
Жаратқанға
Бағынғандар және одан бас тартқандар.
