Отқа күймей, оқ тимей жаралымын,

Қашан менің тарқайды нала-мұңым?

Қайта шапқан жау сынды күшіне еніп,

Қайта соқты дауылдай ҚАРАЛЫ КҮН!

Қаралы күн қаралы қаңтардағы,

Қара таңба секілді қан қардағы.

Кеше ғана ес жиған арманымды,

Ажал — ғайып тағы да арқандады.

Туы төмен түскенде тұғырлы елдің,

Тусыз елдің түк тұрмас құнын көрдім.

Жарықтық-ай, сілкініп сезді нені,

Жүрегі ме дір еткен жұмыр жердің?

Жазмышқа жасаман күпір, күдік…

Хақтың ісі, кетсек те бүтін құрып.

Өмірімнің бір күні барады өтіп,

Өксік толы жасымды жұтындырып.

Қазанаттан айрылып, азаматтан,

Қабырғама аяздай қаза батқан.

Жерден ауыр қайғымды жеңілдетіп,

Жылағанға сабыр бер, УА, ЖАРАТҚАН!

Қалқаман САРИН