Әлемдегі ең үлкен проблемалардың бірі ерлердің белсіздігі болып тұр. Бұл нәрсе Европада баяғыда басталып қойған. Қазір бізге де келді. Осының салдарынан қаншама шаңырақтар шайқалып, сәбилер жетім қалды. Ата- аналары жеңіл жүріске түсті. Соның бір себебі әйелдердің көшеге жартылай жалаңаштанып шығып, жігіттердің көзін әбден үйреткенінде болып тұр. Одан қалса, теледидар мен кинода да, көшедегі жарнамаларда жарқыраған жалаңаш, арсыз әйелдерден көз ұялады. Мұның бәрі ерлердің күш қуатына жасаған шайтанның жойқын шабуылы екенін намаз оқитындардан басқалар көп түсіне бермейді. Себебі олар Құран мен хадистерде бұл жайлы көп ескертілгенінен хабарсыз. Ал намазхандар жаз жақындаған сайын уайымға түсе бастайды…
Көзімді қайда енді алып қашам?
Кірпігім жер шұқиды көріп қалсам.
Көше толы жартылай жалаңаштар,
Шошимын да шоршимын шолып қалсам.
«Көзіңді сақта!» деген Құранда да.
Құрисың бағынбасаң Бір Аллаға.
Ұяда түк көрмеген ұятсыздар,
Бұлтитып әр жеріңді бұраңдама!
Бұлтиған бөкселер мен омыраулар,
Шақырып күндік жерден қоңыраулар.
Ұраны «ойна да, күл!» болғандардың,
Құралы еріккенде көңіл аулар.
Ашық жер арсыз көздің аңдығаны.
Сұқтанып құмарларын қандырады.
Өлексе тауып алған көк шыбындай,
Құжынап, кең дүниені тар қылады.
Жыртиып, жыбыр-жыбыр, жылт-жылт етіп,
Келмейді басқа жаққа барғылары.
Ызғары арсыздықтың қақағанда,
Іштен тын, ішқұса бол, қапалан да.
Әдепсіз әйелдерге «тәйт!» демейді,
Төрінен көрі жақын аталар да.
Кейбір шал шалқар емес, шалшық боп тұр.
Көздері былшық емес, балшық боп тұр.
Орамал тартқандарға одырайып,
Оларға жалаңбұттар таңсық боп тұр.
Тартуда тұңғиыққа иірімдер.
Жортуда жабайылар үйірімен.
Бүгінде бүлк етпес бет, бүлікші көп,
Танауы тарихына шүйірілген.
Тыртиып киінгендер дап-дайын жүр,
Бір түйіп жіберуге бүйіріңнен.
Баяғы бабалар мен әжелер-ай,
Жүзінде иман нұры үйірілген!
БОЛАШАҚҚА ХАТ
Ботам-ай, не білесің?
Жабулап жорға мінгенбіз.
Жарасып жастар жүргенбіз,
Жұмыр бұл жердің үстінде,
Жұмылып өмір сүргенбіз.
Қандырмай құмар өткенбіз,
Қалдырмай артқа бір белгі, із.
Бұзақы деген жандардың
Пышағына да барғанбыз,
Қызақы берем дегеннің,
Құшағынан да қалғанбыз.
Құрметке бөртіп, бөккенмін,
Көтере алмай құрметті,
Орта бір жолда шөккенмін.
Ой салу үшін жұртыма,
Өзімді талай сөккенмін.
Шүкірлік етер күн үшін,
Шүмектеп терді төккенмін.
Күлкісін сүйдім көктемнің.
Жауар деп күттім көктен нұр,
Ақын да болғым келетін,
Жүрегіне елдің еккен гүл.
Ақыннан пақыр көрген соң,
Одан да безіп кеткенмін.
Сағынып жұртқа барғанмын,
Шағылып тауым қалғанмын.
Бағынып тұрып ешкімге,
Жағынып күле алмадым.
Арманым көп ед самғаған,
Самғаудан қанат талмаған.
Аңқау да болдым, көрінген
Ермекке мені алдаған.
Пенделік бірақ бізді де
Айналып өте алмаған!
Тірлікте жұртқа жоқ тыным
Бұлдайды біреу тоқтығын.
Өңмендеген көп, өзгеден
Болсын деп биік шоқтығым.
Биік пен билік қор болар,
Еншісі болып ептінің.
Бұйырмастардан дәметіп,
Менің де өткен көп күнім.
Қайтемін айтып елге сын,
Өзім де ессіз ергесін.
Белгілі бес күн жалғанға,
Айналып екі келмесім.
Келмесім анық. Ал келсем,
Тілемей Хақтың бермесін,
Жинар ем жұртты құшаққа,
Сыйлар ем шаттық көл-көсір.
Шірене бермей бекерге
Патшадан туған ұлдай боп,
Жұртыма қызмет етер ем
Құлағын кескен құлдай боп.
Шырқап тек жанның ізгі әнін,
Құлпыртып құмға, мұзға гүл,
Әркімге беріп мың сәлем,
Жылуым болса, жұмсар ем,
Қатыгез деген жүректің,
Еріту үшін мұздарын!
Мұраты мына тірліктің,
Күн көру деуші ек, күн көру.
Ұят екен ғой өмірге
Бітірмей түк те құр келу.
Жүрекке үлкен қайғы сол –
Мүйіздену мен сүрлену.
Иманы әлсіз жандарға,
Тірлікте оңай сыр беру.
Тоғышар жасар сәбиден,
Санаға еппен сіңген у.
Өзім де білем ол жағын,
Орындалмайтын арманым –
Жердегі жебір пендеге,
Ақиқат айтып үлгеру.
Солай да солай, ботам-ай,
Не дермін саған, не дермін?
Алғыс та қарғыс тіріде,
Керегі жоқ бізге беделдің.
Өтпестей болған өмірге,
Кетпестей болып кеген кім?
Әнімді тастай жөнелдім,
Тәнімді құрттар жеген бір.
Адамдардағы арды оят,
Мүмкіндік болса егер бір.
Қадірін білер жан бар ма?
Тәтті екен өмір балдан да.
Жалт етіп өтер жалғанға,
Алданба, ботам, алданба.
Аждаһа сынды хандар да,
Ажары айдай ханшалар
Ажалдан аман қалған ба?
Аманат жанын Алланың
Қайтару керек Өзіне,
Ақ етіп сақтап қардан да.
ҚАЛАЙСЫҢ?
Қандайсың, досым, қалайсың?
Өзіңді мыңға балайсың.
Құлашын ойдың кең жазып,
Күнәсін елдің санайсың.
Данасың өзің, дарасың.
Ірі- ірі сөзге барасың.
Әкесін сыбап «қырттардың»,
Қатесін жұрттың табасың.
Қандайсың, досым, қалайсың?
Мал менен даңққа малайсың.
Сансыз сый берген Раббыңа,
Рахмет те айта алмайсың.
Әмірін орындамай- ақ,
Тәңірің саған көп берсе,
Тағұтқа мадақ айтасың,
Табытқа тәнің жеткенше.
Қалайсың, досым, қандайсың?
Құранға көзің салмайсың.
Құлшылық үшін жаратқан,
Құдайдың тілін алмайсың.
Қиямет күні болғанда,
Алаңға адам толғанда,
Алланы көріп момындар,
Сәждеге жаппай барғанда,
Бүгілмей белің, шалқайып,
Қалмасаң болды арманда…
