Шын ақын тыныштықты сақтамайды, 
Бетке күліп өтірік мақтамайды 
Көзі көріп құлағы естімесе, 
Ешкімді тектен- текке даттамайды. 
Ақын деген халықтың бет пердесі, 
Бетін ашар, салттан бірақ аттамайды. 
Ақынның көзі жүрек түкпірінде, 
Көшіріп қара сөзді жаттамайды. 
Жамандықты жанымен сезген болса, 
Қан-төре болсаңдағы жақтамайды. 
Сауытсыз топқа түскен батырлардай, 
Тартады сүйір тілден тартса қайғы.
Құдайым үлкен жүрек бергендіктен,
Қара бастың қамын жеп сақтанбайды. 
Осыма сөз төркіні шыққан жер деп, 
Қарашаның үйіне ат байлайды. 
Жарлының қара шайын терлеп ішіп, 
Шабытын, жерден бастап көкке айдайды. 
Басына не бір пәле келсе дағы, 
Тұлпардай еті қызған тоқтамайды. 
Ақынға жала жабу күнә болар,
Оларға Алла берген жез таңдайды.