Жүрегімде сағыныштан гүл көктеді.

Иманның тамыр жайған бұл көктемі.

Тамырланып кезінде қалған еді,

Анамның әлдиінен жөргектегі.

Шөліркеп жүрегімде жатқан бұғып,

Дінсіздіктің құрбаны боп жер көктегі.

Сусындап бүгін діннің зәм-зәмімен,

Бұл күнде бүршік атып, шын көктеді.

Сағынып пайғамбарды көрмесемде,

Айқара ашты жүрегім ақ пердені.

Сағынбай қалай өтем бұл өмірден,

Алла құлы, пайғамбардай кеменгерді.

Үмбетім деп басынан қан сорғалап,

Тілкім-тілкім жүрегі болған парақ.

Дін үшін пайғамбарым не көрмеді,

Сағынамын бұл құлды, соған қарап.

Нұры бар бейнесі жоқ, бұл өмірде.

Көру үшін құлшылық қылам арнап.

Нұр дидарын көруді нәсіп ет деп,

Сәжде етем, Жаратқаннан күнде сұрап.

Тіршілікте жылап өтем, сұрап өтем.

Бейіштен берсе екен деп, Алла тұрақ.

Сонда көрем пайғамбардың нұрлы жүзін,

Үмітпен жалығыз тірек, жалғыз сұрақ.

Амалым аз да болса қабыл болып,

Қабірімде жарқырап жанса шырақ.

Беріліп амал дәптер оң жағымнан,

Сүйіншілеп періштелер тұрса шулап.

Жетелеп сағынышым дана жолға,

Қияметте қыл көпірден өтсем зулап.

Алла құлым, пайғамбарым үмбетім деп, 

Ақ туын желбіретіп тұрса бұлғап.

Өтейін нұрлы жүзін көру үшін,

Сәждеден бас көтермей медет сұрап.

Парыз болған бес уақытқы намаз ғана,

Алламен ортамызды тұрған жалғап.

Мен сияқты сағынған әрбір пенде,

Қауышсын пайғамбармен Аллаға арнап.

Авторы: Жатқанбаева Күншайм Ниязбекқызы ардагер ұстаз
Үржар ауданы Мақаншы ауылы