Дүйсенбаев Ғарифулла Балаханұлы Іле ауданы,
Боралдай кенті, Водник ықшам ауданы.
Шеберді шебер дегенше,
Аспан – жерді,
Алты күнде жаратқан.
Он сегіз мың ғаламға,
Шапағат Нұр таратқан.
Жоқтан бар ғып адамды,
Топырақтан жаратқан.
Қабырғасын сылып – ап,
Атамыздан – Хауа ананы жаратқан.
Алланы шебер десейші.
Шеберді шебер дегенше,
Адам ата, Хауа анадан,
Сансыз ұрпақ таратқан.
Жер бетінің әмірін,
Тек адамға қаратқан.
Ай мен Күнді тудырып,
Уақытты санатқан.
Адам менен жындарды,
Құлшылық үшін жаратқан.
Оларды бір мерзімге,
Жер бетіне таратқан,
Алланы шебер десейші.
Шеберді шебер дегенше,
Хабардар қылған біздерді,
Тозақ пенен Жәннаттан,
Жіберіп елші біздерге,
Тура жолын танытқан.
Ажыратып білсін деп,
Жасандыны анықтан.
Қамын ойлап құлының,
Мейрімін шексіз танытқан.
Алланы шебер десейші.
Шеберді шебер дегенше,
Не нәрсені қаласа,
«Бол» деуменен болдырған,
Мынау фәни дүниеге,
Біздерді қонақ қылдырған,
Сынайын деп көмеспен,
Бет пердені қойдырған.
Сынау үшін Нәпсімен,
Шегімізді толтырған.
Алланы шебер десейші.
Шеберді шебер дегенше–
Жауғызып жаңбыр,
Жерден ризық өсірген.
Жылды бөліп төрт мезгіл,
Кезегімен көшірген,
Жарқыраған ақ таңын,
Қараңғы түнмен өшірген,
Жайқалған жазғы бақшаны,
Қара күзбен өлтірген,
Сарғайған күзгі даланы,
Ақ ұлпамен көмкерген.
Сықырлаған аязбен,
Қақаған қысты келтірген.
Көктемнің жылы желімен,
Аязды қысты кетірген.
Сай – саланы жібітіп,
Табиғатқа жан бітірген.
Алланы шебер десейші.
Шеберді шебер дегенше,
Шын шеберді білсейші,
Жаратқанын Алланың,
Ақыл көзбен көрсейші.
Теңдесі жоқ, теңі жоқ,
Білімінің шегі жоқ,
Сипатының кемі жоқ,
Алланы шебер десейші.
